De vrije wil van snoeren

Na een dag van even niets doen, start vandaag het eerste echte werk. Vandaag mijn eerste echte live ontmoeting met Rachna. Rachna en ik zullen het komend jaar intensief samenwerken aan het SLB-programma. Ik heb Rachna een paar keer via Skype gesproken en mede op basis van deze gesprekken die mij een goed gevoel gaven, opgenomen in het SLB-team. Ik vind het spannend om haar zo in levende lijve te ontmoeten. Het zal toch anders zijn dan via Skype. Nu ga ik ervaren of mijn beleving vanuit het digitale gesprek zal leiden tot de werkelijke verbinding die we beide voor ogen hadden.

Ter voorbereiding wilde ik nog wat zaken doornemen op mijn laptop. Die lag nog netjes in mijn handbagage want gisteren had ik immers vooral niets gedaan. Toen ik mijn adapter en mijn - niet draadloze - muis uit mijn handbagage pakte, constateerde ik dat beide innig verstrengeld waren in één grote bal van zwarte draden. En dat is toch merkwaardig, want zo had ik ze toch echt niet in mijn koffertje gedaan. Snoeren leiden altijd een eigen leven zo lijkt het. We ruimen ze netjes en overzichtelijk op, maar na een tijdje is het toch weer een in elkaar verweven chaos geworden. Of in ieder geval een ogenschijnlijke chaos: knopen blijken vaak helemaal geen knopen te zijn. Maar dat zien we pas vaak als we rustig en op een afstandje naar de kluwe draden kijken. Als we dat niet doen en de draden even snel willen ontwikkelen, wordt de chaos vaak pas echt een chaos en vormen er zich daar echte knopen waar het eerst vooral schijnbare knopen waren. Het zijn niet de draden die er een chaos van maken, wij zijn het uiteindelijk zelf. En opeens zag ik de overeenkomst met hoe wij vaak in het leven staan. Bijna dagelijks worden we geconfronteerd met situaties van ogenschijnlijke en werkelijke knopen: niet voorziene omstandigheden, toevalligheden, ongelukjes enzovoort. Het is de vrije wil van de snoeren, die ons leven continu beheerst. Wat ons dan niet gaat helpen is dat we te snel en met een te éénzijdige focus de kluwe te lijf willen gaan. Vanuit een gepaste afstand en een open mind, zullen we vaak zien dat de niet voorzienbare omstandigheden prima passen in het groter geheel. Het probleem is minder een probleem dan we in eerste instantie dachten. Of nog beter: het blijkt zelfs helemaal geen probleem te zijn, maar het leidt ons naar nieuwe mogelijkheden. En ja, soms is er echt sprake van een probleem en zullen we met beleid en overzicht de kluwe moeten ontwarren. In de praktijk vaak lastiger voor mij dan hier zo te schrijven. Maar mooi dat het web van in elkaar verstrengelde draden mij hier weer eens op attendeerde.

Nog een uurtje, dan drink ik een kop koffie met Rachna. In de cloud had ik geen last van verstikkende draden. Ben benieuwd hoe dat straks in real live zal zijn!