Bureaucratisch leergeld

Vandaag de moed bij elkaar verzameld en in de blauwe wagen van de bureaucratie gestapt. Kon ik de vorige periode in Suriname daar nog van wegblijven met een toeristenvisum en een leugentje om best wil. Nu mijn verblijf hier, zoals het er nu naar uit ziet, beduidend langer zal gaan duren dan drie maanden, moet ik er toch aan geloven. Zonder verblijfsvergunning zal ik toch echt na uiterlijk drie maanden het land moeten verlaten. Een goede voorbereiding is het halve werk, dus in Nederland heb ik niets aan het toeval overgelaten: officiële geboorteakte en officiële trouwakte aangevraagd bij overigens twee verschillende gemeenten. Lang leve de DigiD in dit soort situatie. Thuis met de IPad op schoot alles aanvragen en natuurlijk afrekenen. Want voor niets gaat immers de zon op. De eerste euro's uitgeven voor dit - noem het maar gerust een project. € 12,50 voor zowel de gemeentekas van Zoetermeer en als die van Leiden! En hoewel deze documenten origineel en officieel zijn, worden ze hier niet geaccepteerd als ik niet kan bewijzen dat ze niet origineel en officieel zijn. Dus ergens in augustus op pad naar de rechtbank om de documenten te voorzien van officiële en formele apostillestempels. Een stuk sticker van plastic dat vorm krijgt als het door een speciaal apparaat wordt gehaald. De ambtenaar die dit apparaat mag bedienen, heeft als schone taak de gestempelde, of beter gezegd de bestickerde documenten, over te dragen aan een collega ambtenaar. Deze mag dan, in dit geval haar, handtekening op het document zetten mits de controle van de handtekeningen van de gemeenteambtenaren door haar als juist en bevoegd zijn beoordeeld, waarna het een officiële, originele en formele status heeft gekregen. Kosten van dit alles: € 40,-, exclusief reis- en verblijfkosten. Hiermee komt de tussenstandverblijfsvergunningteller op € 65,-. En ik ben nog steeds in Nederland! Op naar het Stadshart om twee goedgelijkende pasfoto's te laten maken. Want dat is de eis, zoals verwoord in het document van het consulaat. Het consulaat dat ik overigens al drie keer had gebeld voor vragen en advies. Het grote en goede nieuws dat ze mij hadden verteld, is dat ik een Surinamer van origine ben. En dat heeft gelukkig niets te maken met een lang verzwegen geheim van één van mijn ouders, maar alles met de voor ons zo bijzondere datum van 2 * 6 = 12: onze trouwdatum! En omdat mijn schoonmoeder 44 jaar geleden had besloten in Paramaribo te bevallen, ben ik voor de Surinaamse wet nu een Surinamer van origine. En zo kan het verkeren.

Twee goedgelijkende pasfoto's dus. Ik ga er van uit dat gelijke foto's ook wel worden goedgekeurd en besloot dus maar één setje te laten maken. Waarmee de tussenstandverblijfsvergunningteller op € 75,- kwam. Gelukkig kost niet alles zo veel geld, maar helaas wel veel tijd: uitdraaien en handmatig invullen van een Verzoekschrift aan de Minister van Justitie en Politie, net zoals het Toelatingsformulier. Zou digitaal toch een stuk sneller, handiger en efficiënter kunnen. Heb nu al mijn persoonlijke gegevens, als naam, paspoortnummer, geldigheid van het paspoort en naw-gegevens in Suriname twee keer in moeten vullen. Een Surinaams DigiD zou wonderen kunnen verrichten, maar ik durf er niet aan te denken hoeveel tijd en geld me dat zou kosten om zo'n SUDigiD aan te vragen en te bemachtigen.

Nu ik bijna alles had wat nodig was (mijn werkgeversverklaring van AdeK had ik inmiddels ook al binnen en is de verdienste van mijn collegae hier in Suriname), toog ik vastberaden naar het consulaat van Suriname in Amsterdam. Want wat ik al schreef: met een gewone toeristenvisum kon ik me nu niet meer redden. Ik moest nu toch echt een zakenvisum aanschaffen om Suriname binnen te komen. Eenmaal binnen, zou ik mijn verblijfsvergunning met de verzamelde documenten kunnen aanvragen; Eén van de voordelen van het zijn van Surinamer van origine. Als ik dat namelijk niet was geweest, had ik eerst in Nederland een Machtiging tot Kortverblijf (MKV) moeten aanvragen. Deze procedure duurt zo'n drie maanden en had me vervelend in de problemen kunnen brengen. Met dank dus aan mijn schoonmoeder voor het besluit van 44 jaar geleden!

Het zakenvisum was gelukkig snel geregeld en ik was even snel € 40,- armer. Totaalstand van de tussenstandverblijfsvergunningteller tot dan toe dus € 115,-. Ik nam met de mevrouw van het consulaat nog één keer alle bescheiden door. Een goede voorbereiding is immers het halve werk! "Prima!", was haar antwoord. Alleen ontbrak de Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) nog! Weer nieuwe informatie van het consulaat dus. Enfin, om maar geen problemen te krijgen in Suriname, nam ik het advies van deze mevrouw maar ter harte en maakte toen ik weer thuis was - met mijn DigiD - opnieuw een afspraak bij de gemeente Zoetermeer. Om een lang verhaal kort te houden: de VOG kwam er en de tussenstandverblijfsvergunningteller kwam daarmee op € 145,-.

Vandaag dus met mijn goede wil en dito voorbereiding richting de vreemdelingenpolitie. Na twee keer te zijn verwezen naar een ander loket, kreeg ik uiteindelijk een wat nors ogende dame te spreken, die mijn paspoort innam en vroeg of ik getrouwd was met een vrouw van Surinaamse afkomst. Uiteraard bevestigde ik dit en vroeg of zij een kopie van het paspoort van Sharida wenste in te zien. "Nee hoor, een kopie van de huwelijksakte was voldoende!". Zowaar, dit leek vlot te gaan verlopen. Wel moest ik een afspraak maken bij de immigratiedienst een paar deuren verder op. Dus op naar het volgende loket met goede moed. Dat ik daar mijn paspoort moest inleveren, hetzelfde paspoort dat nog ter inzage en bewerking lag bij de mevrouw die mij eerder had geholpen, maakte het even gecompliceerder. Gelukkig werd de kopie van mijn paspoort die ik al in Nederland had gemaakt geaccepteerd. Na een half uurtje wachten werd mij duidelijk gemaakt dat ik 27 oktober terug kan komen voor het vervolg van de afhandeling van de aanvraag van de verblijfsvergunning. Ik kon mij weer gaan melden bij de eerste dame. Die had zich gekweten aan haar zware taak: het zetten van een stempel, zodat ik in ieder geval een half jaar mag blijven in Suriname. Niet dat ik daar iets aan heb, want mijn eerste vertrek staat toch echt gepland op 13 december. Nu maar hopen dat na 27 oktober de procedure versneld kan worden afgerond. Ik moet dan nog wel eerst € 115,- storten bij de bank met de voor ons iets minder betrouwbare naam: DSB. Gelukkig heeft Dirk Scheringa hier niets mee te maken, dus dat zal wel goed komen. Daarmee komt de tussenstandverblijfsvergunningteller wel op € 260,-. Vele euro's lichter en nog geen zekerheid dat alles zal lukken. Een mooie les in het overwinnen van mijn allergie tegen de blauwe bureaucratie en het meebewegen met de ambtelijke molen. Wel een dure: Ik boek het maar af van mijn grootboekrekening Leergeld.