De moed van echte krijgers!

Het is lange droge tijd in Suriname. Ook hier is het klimaat van streek en houden de de seizoenen zich niet meer aan de regels. De droogte is eerder begonnen en zou zo maar langer kunnen gaan duren. Eén van de gevolgen is dat het water in het Brokopondostuwmeer lager staat dan gewenst en er hierdoor minder stroom kan worden opgewekt. En dat betekent - gek genoeg in een land met zoveel zon - dat er er regelmatig een te kort aan stroom is. Zo werd gisteren steeds een deel van Paramaribo voor 3,5 uur afgesloten van het netwerk, zodat er per stadsdeel gezorgd kon worden voor een (nood)oplossing. Of deze tijdelijk is of permanent dat weet ik niet. Wel heb ik begrepen van de summiere informatie die ik hierover heb kunnen lezen dat de aanvullende stroom wordt opgewekt door generatoren van Staatsolie. Daarnaast is ook duidelijk dat iedere Surinamer flink dieper in de buidel moet tasten om de stroomrekening te kunnen betalen. Meer betalen dus voor oude oplossingsmethodieken. 

Dagelijks hangt hier dezelfde gele bol als bij ons in Zoetermeer in de lucht. Daar hebben wij onze energierekening aanzienlijk mee kunnen verlagen en tegelijkertijd leveren wij een belangrijke bijdrage aan een schoner milieu. En dat we daarmee een hele kleine bijdrage kunnen leveren aan het stopzetten van de klimaatverandering is niet alleen mooi meegenomen, maar ook een plicht aan de volgende generatie: onze kinderen en hun kinderen!

Jammer dus er nu wordt gekozen voor een oude oplossing, ondanks dat er veel potentiële energie dagelijks in de lucht hangt. En natuurlijk snap ik ook wel dat dit allerlei nieuwe vraagstukken met zich meebrengt. Ik noem er een paar:

* Aanvoer van de zonnepanelen, maar dat lijkt me met een grote vriend als China die langzaam maar zeker veel macht heeft in Suriname, geen enkel probleem;

* Investeringen die gepaard gaan met massaal opwekken van zonne-energie. Ook dit is mijnsinziens een oplosbaar vraagstuk. Niet alleen hangt er een gouden bol hier in de lucht, maar zit er een gouden bel in de bodem. Handiger en verstandiger omgaan met deze grote bodemrijkdom zou een groot deel van de Surinaamse vraagstukken kunnen oplossen;

* De opslag van de opgewekte energie. Dit vraagstuk doet zich zowel op particulier niveau (teruggave van te veel opgewekte energie aan het centrale netwerk) als centraal niveau voor. Ik ben te weinig technicus om hier iets zinnigs over te kunnen zeggen, maar ik ben er van overtuigd dat vele deskundigen zich hier al lang over hebben gebogen. Daarnaast denk ik ook: wat deed men voorheen met te veel opgewekte energie via de watercentrale?

* Bewustwording van de bevolking en de overheid dat bij de huidige vraag naar energie en de veranderende omstandigheden de huidige aanvoer steeds minder toereikend is en zal zijn. Dat betekent dus of minder gaan gebruiken en/of andere bronnen gaan aanboren (overigens ook een woord uit het oude denken) en aanbieden. En dan liever dus niet meer via de oude bronnen die mede veroorzaker zijn van de huidige verstoringen.

En in dat laatste schuilt nu de kern van de problematiek. Als je ziet aankomen dat er zaken anders zullen gaan in de toekomst, is het raadzaam om tijdig de bakens te verzetten. Dat vergt wel dat HET wordt gezien. En dat lijkt zou eenvoudig, maar we zien meer niet dan we wel zien. We zien namelijk slechts wat we kennen en waar we ons op concentreren. Als je denkt dat ik hier maar wat zit te kletsen om mijn blog vol te typen, dan nodig ik je uit de volgende twee filmpjes eens te bekijken:

http://youtu.be/Ahg6qcgoay4

http://youtu.be/ubNF9QNEQLA

Ik lees graag de reacties via mijn blog!

Zien wat er is en je zaken gewaar en vervolgens bewust worden, dat is dus een hele kunst. En dan ben je er nog niet: vanuit bewust wording kan je verantwoordelijkheid nemen en de moed bij elkaar rapen om te handelen. Dat is persoonlijk leiderschap. Dat is: Face Everything, avoid nothing. En dat is waar ik het onder andere met de eerste jaarstudenten over ga hebben. "De moed hebben te doen wat je hebt te doen, wat je hebt te zeggen!" En dan nog wat: doceren en toepassen zijn twee verschillende dingen. Ook voor mij geldt dat: Dat zien gaat me nog wel goed af, maar de moed om niets te vermijden en dus tijdig de bakens te verzetten is ook voor mij nog hele kunst. De beste stuurlui staan immers aan wal. In die zin kan ik dus begrip opbrengen voor af en toe een tijdje zonder stroom!

Dat er ook mannen zijn die moed van de hoogste klasse tot een ware kunst hebben verheven, bewijst het laatste filmpje van dit blog. Wie heeft de moed om te reageren.........?

http://youtu.be/TBpu4DAvwI8

Bureaucratisch leergeld

Vandaag de moed bij elkaar verzameld en in de blauwe wagen van de bureaucratie gestapt. Kon ik de vorige periode in Suriname daar nog van wegblijven met een toeristenvisum en een leugentje om best wil. Nu mijn verblijf hier, zoals het er nu naar uit ziet, beduidend langer zal gaan duren dan drie maanden, moet ik er toch aan geloven. Zonder verblijfsvergunning zal ik toch echt na uiterlijk drie maanden het land moeten verlaten. Een goede voorbereiding is het halve werk, dus in Nederland heb ik niets aan het toeval overgelaten: officiële geboorteakte en officiële trouwakte aangevraagd bij overigens twee verschillende gemeenten. Lang leve de DigiD in dit soort situatie. Thuis met de IPad op schoot alles aanvragen en natuurlijk afrekenen. Want voor niets gaat immers de zon op. De eerste euro's uitgeven voor dit - noem het maar gerust een project. € 12,50 voor zowel de gemeentekas van Zoetermeer en als die van Leiden! En hoewel deze documenten origineel en officieel zijn, worden ze hier niet geaccepteerd als ik niet kan bewijzen dat ze niet origineel en officieel zijn. Dus ergens in augustus op pad naar de rechtbank om de documenten te voorzien van officiële en formele apostillestempels. Een stuk sticker van plastic dat vorm krijgt als het door een speciaal apparaat wordt gehaald. De ambtenaar die dit apparaat mag bedienen, heeft als schone taak de gestempelde, of beter gezegd de bestickerde documenten, over te dragen aan een collega ambtenaar. Deze mag dan, in dit geval haar, handtekening op het document zetten mits de controle van de handtekeningen van de gemeenteambtenaren door haar als juist en bevoegd zijn beoordeeld, waarna het een officiële, originele en formele status heeft gekregen. Kosten van dit alles: € 40,-, exclusief reis- en verblijfkosten. Hiermee komt de tussenstandverblijfsvergunningteller op € 65,-. En ik ben nog steeds in Nederland! Op naar het Stadshart om twee goedgelijkende pasfoto's te laten maken. Want dat is de eis, zoals verwoord in het document van het consulaat. Het consulaat dat ik overigens al drie keer had gebeld voor vragen en advies. Het grote en goede nieuws dat ze mij hadden verteld, is dat ik een Surinamer van origine ben. En dat heeft gelukkig niets te maken met een lang verzwegen geheim van één van mijn ouders, maar alles met de voor ons zo bijzondere datum van 2 * 6 = 12: onze trouwdatum! En omdat mijn schoonmoeder 44 jaar geleden had besloten in Paramaribo te bevallen, ben ik voor de Surinaamse wet nu een Surinamer van origine. En zo kan het verkeren.

Twee goedgelijkende pasfoto's dus. Ik ga er van uit dat gelijke foto's ook wel worden goedgekeurd en besloot dus maar één setje te laten maken. Waarmee de tussenstandverblijfsvergunningteller op € 75,- kwam. Gelukkig kost niet alles zo veel geld, maar helaas wel veel tijd: uitdraaien en handmatig invullen van een Verzoekschrift aan de Minister van Justitie en Politie, net zoals het Toelatingsformulier. Zou digitaal toch een stuk sneller, handiger en efficiënter kunnen. Heb nu al mijn persoonlijke gegevens, als naam, paspoortnummer, geldigheid van het paspoort en naw-gegevens in Suriname twee keer in moeten vullen. Een Surinaams DigiD zou wonderen kunnen verrichten, maar ik durf er niet aan te denken hoeveel tijd en geld me dat zou kosten om zo'n SUDigiD aan te vragen en te bemachtigen.

Nu ik bijna alles had wat nodig was (mijn werkgeversverklaring van AdeK had ik inmiddels ook al binnen en is de verdienste van mijn collegae hier in Suriname), toog ik vastberaden naar het consulaat van Suriname in Amsterdam. Want wat ik al schreef: met een gewone toeristenvisum kon ik me nu niet meer redden. Ik moest nu toch echt een zakenvisum aanschaffen om Suriname binnen te komen. Eenmaal binnen, zou ik mijn verblijfsvergunning met de verzamelde documenten kunnen aanvragen; Eén van de voordelen van het zijn van Surinamer van origine. Als ik dat namelijk niet was geweest, had ik eerst in Nederland een Machtiging tot Kortverblijf (MKV) moeten aanvragen. Deze procedure duurt zo'n drie maanden en had me vervelend in de problemen kunnen brengen. Met dank dus aan mijn schoonmoeder voor het besluit van 44 jaar geleden!

Het zakenvisum was gelukkig snel geregeld en ik was even snel € 40,- armer. Totaalstand van de tussenstandverblijfsvergunningteller tot dan toe dus € 115,-. Ik nam met de mevrouw van het consulaat nog één keer alle bescheiden door. Een goede voorbereiding is immers het halve werk! "Prima!", was haar antwoord. Alleen ontbrak de Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) nog! Weer nieuwe informatie van het consulaat dus. Enfin, om maar geen problemen te krijgen in Suriname, nam ik het advies van deze mevrouw maar ter harte en maakte toen ik weer thuis was - met mijn DigiD - opnieuw een afspraak bij de gemeente Zoetermeer. Om een lang verhaal kort te houden: de VOG kwam er en de tussenstandverblijfsvergunningteller kwam daarmee op € 145,-.

Vandaag dus met mijn goede wil en dito voorbereiding richting de vreemdelingenpolitie. Na twee keer te zijn verwezen naar een ander loket, kreeg ik uiteindelijk een wat nors ogende dame te spreken, die mijn paspoort innam en vroeg of ik getrouwd was met een vrouw van Surinaamse afkomst. Uiteraard bevestigde ik dit en vroeg of zij een kopie van het paspoort van Sharida wenste in te zien. "Nee hoor, een kopie van de huwelijksakte was voldoende!". Zowaar, dit leek vlot te gaan verlopen. Wel moest ik een afspraak maken bij de immigratiedienst een paar deuren verder op. Dus op naar het volgende loket met goede moed. Dat ik daar mijn paspoort moest inleveren, hetzelfde paspoort dat nog ter inzage en bewerking lag bij de mevrouw die mij eerder had geholpen, maakte het even gecompliceerder. Gelukkig werd de kopie van mijn paspoort die ik al in Nederland had gemaakt geaccepteerd. Na een half uurtje wachten werd mij duidelijk gemaakt dat ik 27 oktober terug kan komen voor het vervolg van de afhandeling van de aanvraag van de verblijfsvergunning. Ik kon mij weer gaan melden bij de eerste dame. Die had zich gekweten aan haar zware taak: het zetten van een stempel, zodat ik in ieder geval een half jaar mag blijven in Suriname. Niet dat ik daar iets aan heb, want mijn eerste vertrek staat toch echt gepland op 13 december. Nu maar hopen dat na 27 oktober de procedure versneld kan worden afgerond. Ik moet dan nog wel eerst € 115,- storten bij de bank met de voor ons iets minder betrouwbare naam: DSB. Gelukkig heeft Dirk Scheringa hier niets mee te maken, dus dat zal wel goed komen. Daarmee komt de tussenstandverblijfsvergunningteller wel op € 260,-. Vele euro's lichter en nog geen zekerheid dat alles zal lukken. Een mooie les in het overwinnen van mijn allergie tegen de blauwe bureaucratie en het meebewegen met de ambtelijke molen. Wel een dure: Ik boek het maar af van mijn grootboekrekening Leergeld.

De vrije wil van snoeren

Na een dag van even niets doen, start vandaag het eerste echte werk. Vandaag mijn eerste echte live ontmoeting met Rachna. Rachna en ik zullen het komend jaar intensief samenwerken aan het SLB-programma. Ik heb Rachna een paar keer via Skype gesproken en mede op basis van deze gesprekken die mij een goed gevoel gaven, opgenomen in het SLB-team. Ik vind het spannend om haar zo in levende lijve te ontmoeten. Het zal toch anders zijn dan via Skype. Nu ga ik ervaren of mijn beleving vanuit het digitale gesprek zal leiden tot de werkelijke verbinding die we beide voor ogen hadden.

Ter voorbereiding wilde ik nog wat zaken doornemen op mijn laptop. Die lag nog netjes in mijn handbagage want gisteren had ik immers vooral niets gedaan. Toen ik mijn adapter en mijn - niet draadloze - muis uit mijn handbagage pakte, constateerde ik dat beide innig verstrengeld waren in één grote bal van zwarte draden. En dat is toch merkwaardig, want zo had ik ze toch echt niet in mijn koffertje gedaan. Snoeren leiden altijd een eigen leven zo lijkt het. We ruimen ze netjes en overzichtelijk op, maar na een tijdje is het toch weer een in elkaar verweven chaos geworden. Of in ieder geval een ogenschijnlijke chaos: knopen blijken vaak helemaal geen knopen te zijn. Maar dat zien we pas vaak als we rustig en op een afstandje naar de kluwe draden kijken. Als we dat niet doen en de draden even snel willen ontwikkelen, wordt de chaos vaak pas echt een chaos en vormen er zich daar echte knopen waar het eerst vooral schijnbare knopen waren. Het zijn niet de draden die er een chaos van maken, wij zijn het uiteindelijk zelf. En opeens zag ik de overeenkomst met hoe wij vaak in het leven staan. Bijna dagelijks worden we geconfronteerd met situaties van ogenschijnlijke en werkelijke knopen: niet voorziene omstandigheden, toevalligheden, ongelukjes enzovoort. Het is de vrije wil van de snoeren, die ons leven continu beheerst. Wat ons dan niet gaat helpen is dat we te snel en met een te éénzijdige focus de kluwe te lijf willen gaan. Vanuit een gepaste afstand en een open mind, zullen we vaak zien dat de niet voorzienbare omstandigheden prima passen in het groter geheel. Het probleem is minder een probleem dan we in eerste instantie dachten. Of nog beter: het blijkt zelfs helemaal geen probleem te zijn, maar het leidt ons naar nieuwe mogelijkheden. En ja, soms is er echt sprake van een probleem en zullen we met beleid en overzicht de kluwe moeten ontwarren. In de praktijk vaak lastiger voor mij dan hier zo te schrijven. Maar mooi dat het web van in elkaar verstrengelde draden mij hier weer eens op attendeerde.

Nog een uurtje, dan drink ik een kop koffie met Rachna. In de cloud had ik geen last van verstikkende draden. Ben benieuwd hoe dat straks in real live zal zijn!

Goedemorgen!

"Je grote reis begint vandaag!" waren de eerste woorden vanochtend van mijn lieve vrouw. Het was haar manier om goedemorgen te zeggen en tegelijkertijd uitdrukking te geven aan haar verwarde gevoel van blijdschap (voor mij) en tegelijkertijd onzekerheid. "Yes, jij ook goedemorgen! Volgens mij is mijn grote reis al lang begonnen". Daarmee duidend op een turbulente zomer. Een zomer met veel verdriet, teleurstellingen, boosheid, frustratie en geestelijke afstand. Maar ook uiteindelijk een zomer met vele leermomenten. Momenten waarin de verbinding en liefde opnieuw werden ontdekt en uitgesproken, ruimte kwam voor nieuwe inzichten en helder werd dat we gezamenlijk ons eigen pad kunnen bewandelen. We zijn allemaal verantwoordelijk voor onze eigen input daarin, maar niet voor de output van de ander. Dat is overgave. Dat is het ultieme loslaten. Dat is werkelijke liefde. Dat heeft niets te maken met sturen, controle, beheersen, projectie, of meer van dat soort egobeheersende fenomenen. Vrijheid in wederzijdse afhankelijkheid. In een door het ego geleide duale wereld lijkt dit een contradictio in terminis. Vanuit de gedachte van non-dualiteit is hier echter geen sprake van tegengestelde, maar van elkaar versterkende begrippen. Het heeft even geduurd voordat dit besef binnen kwam. En het zal ongetwijfeld nog tijd nodig hebben voordat het definitief verankerd is in mijn systeem. En dat is mijn pad, mijn reis die dus aanving eind mei van dit jaar. En eigenlijk al 48 jaar en 5 maanden geleden. Een reis met mooie, rustige en ontspannende momenten, een reis die ik niet altijd even bewust beleefde, een reis met hoogte en dieptepunten, een reis met heftige momenten en onzekere momenten. Momenten die ik liever wilde ontwijken of niet onder ogen wilde zien. Maar de reis van het leven zal je te allen tijde bij dezelfde uitdagingen brengen zolang je deze niet bent aangegaan. Of je ze ook altijd als gelijk zal herkennen is maar zeer de vraag. Wat wel duidelijk is dat op het moment dat de herhaling voor je zichtbaar wordt, het moment van aangaan van de uitdaging ook dichter bij is gekomen. Het zou zo maar kunnen dat mijn lieve vrouw en ik dit moment gezamenlijk en individueel hebben ervaren. "Yes, jij ook goedemorgen! Ik wens jou ook een inspirerende reis!", was dan ook wellicht een beter antwoord geweest.