Nee, de figuurlijke kop is er dus af! Het is even wennen, maar sinds maandag ben ik officieel hoogleraar. Volgens de definitie van Wikipedia is een hoogleraar een docent en veelal onderzoeker aan een universiteit. Hoogleraren zijn bij uitstek verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het hun toegewezen wetenschapsgebied en voor de inhoud van het te geven onderwijs op dat gebied. Een hoogleraar behoort tot het personeel van de universiteit. Aldus de digitale encyclopedie op het net! Afgelopen maandag had ik mijn vuurdoop. En ondanks dat dit wederom een term is met een militaire en gewelddadige achtergrond, kan ik ook hier de lezer van dit blog - wederom - geruststellen: tijdens het eerste college spatte hooguit het figuurlijke vuur er van af en was de hitte onder controle door een airco met gebruiksaanwijzing. Kortom: ik kan terugkijken op een geslaagd debuut als hoogleraar en dat is toch niet iets waar ik aan het begin van mijn carrière van had gedroomd. En de nacht daarvoor al helemaal niet. Voor een aantrekkelijke droom moet je toch enigszins rustig slapen, of wellicht REMslapen. Als dat rustige ontbreekt dan wordt het vaak wakker worden en/of dromen die onder de categorie nachtmerrie kunnen worden geplaatst. Bij mij was het het eerste en het laatste. Weinig en onrustig slapen en spookbeelden dat ik al mijn presentatiemateriaal thuis had laten liggen. Maar ja, of je nu lekker slaapt of slecht of helemaal niet, uiteindelijk beginnen de papegaaien toch met hun ochtendritueel. Dus toen ik op maandagochtend het geschreeuw van de ara's hoorde, wist ik dat het uur u naderde. Stiekem hoopte ik nog even dat we alles moesten afblazen om één of andere technische reden, zoals een kapotte airco of een haperende beamer. Het is en blijft Suriname, toch? Maar toen ik om klokslag 8 uur de collegezaal ging inspecteren, zag en voelde ik dat de techniek mij vandaag niet in de steek zou laten. Het beeld was helder, het geluid zuiver (weliswaar met de Franse of te wel de Surinaamse slag aangelegd) en de airco wist de temperatuur terug te brengen naar een voor mij aangenaam niveau van 22 graden. Een temperatuur die sommige studenten deed klagen over het feit dat ze het erg koud hadden. Het kan verkeren en alles in het leven is relatief. Dus de airco toch maar een paar graden hoger gezet. Of juist lager. Het is maar net van welke kant je het bekijkt. In ieder geval had niemand meer iets te klagen bij een temperatuur van 25 graden.
De techniek liet me dus niet in de steek en hoewel er Freedom of Choice is (één van de onderwerpen van dit eerste college: hebben wij eigenlijk wel een vrije wil?), was de mogelijkheid om te vluchten voor mij geen reeële optie. Geen roemloze dood, dan maar sterven in het harnas! Dus alle moed bij elkaar geraapt en geschraapt, de arena ingestapt en voor de troepen gaan staan. En om een lang college kort te maken: een volle bak omdat ook veel tweedejaarstudenten het college persoonlijke vaardigheden wilde volgen, veel studenten die qua moed en communicatieve vaardigheden nog een hele weg hebben te gaan (maar daar doen we het met ons team ook voor), aansprekende ondersteunende filmpjes en oefeningen, een te vol programma en vermoeide en enthousiaste studenten. Kortom: zowel de studenten als de docent zijn een stuk wijzer geworden en hebben beide een eerste slag geslagen. Met veel plezier kijk ik terug op mijn eerste optreden als hoogleraar en voel dat het vak SLB iets moois zal gaan toevoegen aan de ontwikkeling van een nieuwe generatie (persoonlijke) leiders. Om dit eerste succes te vieren heb ik een heerlijke Djogo gekocht, die ik nu soldaat ga maken.....wie weet mis ik hierdoor morgenochtend de ochtendvergadering van mijn vliegende vrienden en kan ik een keer verdoofd door de alcohol een rustige en vooral lange nacht maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten