Bloggen is leuk, zolang de motivatie om te schrijven van binnenuit komt. Als de flow, wat dat dan ook moge zijn, mij drijft naar mijn toppen van inspiratie. De toppen die mij een schilderachtige kijk geven op het landschap van het leven of doen wegzinken in de stilte van de poëzie van mijn eigen leven. Die flow was er de afgelopen periode niet, hoewel ik wel het gevoel had mee te drijven op een andere flow: de golven van het leven. Golven van overgave in een zee van zelfacceptatie. Het ontdekken van deze nieuwe gebieden passen bij de dieperliggende motieven van mijn Surinameavontuur. Desalniettemin voelen deze golven lang niet altijd even comfortabel aan. Zolang het blijft bij wat dobberen in mijn boot van persoonlijk leiderschap op open water is er geen vuiltje aan de lucht, maar zodra er donkere wolken van angst en falen aan de imaginaire horizon verschijnen en het doembeeld van een fatale schipbreuk het denken gaat beheersen, kan ik alleen nog maar denken aan de reddingssloep en dat veilige reddingsvest. Waarbij de reddingssloep symbool staat voor alles en iedereen behalve ikzelf en het reddingsvest voor vluchten, duiken, verstoppen, af laten weten of meer van dit soort zaken om de eigen verantwoordelijkheid te ontlopen.
Na het afgelopen blog belandde ik in meerdere denkbeeldige stormen waarin mijn schip van persoonlijk leiderschap zijn en tegelijkertijd haar waarde heeft moeten bewijzen. Zo was het definitief afsluiten van het hoofdstuk Vis een race tegen de klok waarbij de reddingssloepen en de zwemvesten al waren gebruikt door vele ex-collegae. Met slechts een paar collegae hebben we tot het bittere einde moeten rennen om het Productschap Vis een waardig heengaan te verzorgen en tegelijkertijd de erfenis goed te regelen. Dit kon alleen met de overgave van al deze laatsten der Mohikanen. En natuurlijk is er hier en daar een traantje gelaten. Afscheid nemen, zeker als dat definitief is, doet altijd pijn. Ook al was de patiënt al jaren terminaal en het heengaan werd ervaren als een bevrijding uit het lange lijden.
De zakelijke golven kwamen samen met een tsunami van privé golven. Fysieke grote afstand in combinatie met sprongen in het quantumveld staan garant voor een aardverschuiving in het evenwicht van de liefde en verbinding tussen geliefden. Reddingssloepen zouden ons alleen maar verder uit elkaar hebben gedreven en de reddingsvesten konden we in onze wanhoop en hopeloosheid niet meer vinden. Samen op de boot van persoonlijk leiderschap met ons enige kledingstuk waarop groot "I ❤️ kwetsbaarheid" stond geschreven, was het enige echte alternatief. De beste stuurlui stonden deze keer niet aan wal en twee kapiteins op het schip met de gewijzigde naam, het schip van liefde is het beste wat een mens kan overkomen.
Toen het nieuwe vertrek. De meeste zaken worden gewoon als je ze maar lang genoeg herhaalt. Dit afscheid daarentegen allerminst. Het lijkt iedere keer zwaarder te worden. Zeker na die prachtige weken van hernieuwde verbinding en herontdekking van de liefde. Het beste medicijn is me onderdompelen in het hier en nu. Volledig gaan voor datgene wat ik heb en wat ik wil en kan geven. Of dat nu voor de studenten is of, net als afgelopen vrijdag, voor de docenten. Op de golven van moed, kwetsbaarheid en inspiratie mijn kwaliteiten, energie en kracht inzetten voor het hogere doel. Zonder reddingssloepen, zonder zwemvesten, zonder verzet tegen wat dan ook. Meegaan in hetgeen er is en zich voordoet met een open geest, een open hart en een open wil. Dat is wat we flow noemen. Zo te zien aan dit blog is die er weer!
Leuk hoor! Ziet er gaaf uit.
BeantwoordenVerwijderen